Ken je dat? Ieder jaar dat je na alle feestvreugde de kerstlampjes opbergt, doe je dat zo netjes mogelijk, hopend dat je een jaar later niet opnieuw staat te tieren en te vloeken omdat die krengen wéér vreselijk in de knoop zitten. Ondanks alle tips om ze vast te maken met tiewraps, om een stukje …
Kwelgeesten op de middelbare school, wie heeft daar geen beeld bij? In Nooit meer alleen krijgt hoofdpersoon Emma met een paar flinke pestkoppen te maken en sinds het verschijnen van dit boek, dat me om meerdere redenen zo lief is, krijg ik regelmatig de vraag of ik vroeger misschien zélf met pestkoppen te maken heb …
Al dagen keek ik uit naar de meneer van de post. Smachtend zat ik achter het raam op hem te wachten (dat klinkt veel fouter dan het is) in de hoop dat het door mij bestelde pakketje nog voor kerst zou aankomen. Een cadeautje, niet alleen voor mij, maar voor het hele gezin. En begrijp …
Nooit meer alleen speelt zich grotendeels af op een middelbare school, en sinds het verschijnen van het boek, komen bepaalde middelbare school gevoelens soms weer bij me terug… Misschien ken jij het gevoel ook wel, van vroeger? Je had keihard geleerd voor die ene toets die je goed móést maken om over te gaan. Uren …
Vakantie. Of je nu drie keer per jaar gaat of eens in de drie jaar, of je nu dichtbij blijft of het liefst zo ver mogelijk je strandstoel uitklapt, of je vliegt of met de auto gaat, voor cultuur of voor strand gaat, alle vakanties hebben iets met elkaar gemeen. Elke vakantie heeft namelijk zijn …
De foto en het verhaal: als blikken konden doden…Lees verder »
Als ik aan een boek schrijf, beleef ik het meeste plezier aan het schrijven van de spannende en soms ook heftige stukken. Passages die ik vaak al vanaf het eerste begin in beeld voor me zie, waar ik de dialogen al in grote lijnen van uitdenk en waarvan ik er echt naartoe leef om ze …
Bovenstaande misschien wat vreemde vraag spookt al een poosje door mijn hoofd en ik ben naarstig op zoek naar een antwoord in hoop wat rust te krijgen… Ik heb momenteel een hoop aan en vooral in mijn hoofd. Mensen die mij volgen op Facebook weten dat ik op het punt van verhuizen sta, wat best …
Iedereen kent ze wel, de leeftijdsclichés. Je bent zo oud (of jong) als je je voelt, leeftijd is slechts een getal, hoe ouder je wordt hoe sneller de tijd lijkt te gaan, en zo zijn er nog wel wat meer. En zoals ‘men’ zegt: clichés zijn altijd waar! En dat is óók een cliché. En …
Over leeftijd, grijze haren en een bak aan clichésLees verder »
In de periode waarin ik aan een boek werk, verkeer ik maandenlang in mijn eigen wereld. Uiteraard regelmatig onderbroken door de dagelijkse dingetjes, maar zodra het even kan, kruip ik weer in de hoofden van mijn personages. Als dan na maanden van bloed (papier kan gemeen zijn), zweet (hittegolf na hittegolf!) en tranen (echt, zeeën …
‘Gij zult boeken schrijven en zich vooral niet als een gewoon mens gedragen’Lees verder »
Het werken aan een boek is een intensief proces. Maand na maand dompel je jezelf onder in een andere wereld, ga je mee in de hersenspinsels van je personages en verlies je soms de realiteit weleens uit het oog. Zo zou je ‘hypothetisch gezien’ verstrooid kunnen raken waardoor je misschien de achterklep van je auto …