Nooit meer alleen speelt zich grotendeels af op een middelbare school, en sinds het verschijnen van het boek, komen bepaalde middelbare school gevoelens soms weer bij me terug…
Misschien ken jij het gevoel ook wel, van vroeger? Je had keihard geleerd voor die ene toets die je goed móést maken om over te gaan. Uren van en stampen en herhalen, frustraties en haren uit het hoofd rukken, soms tranen en toch maar weer verder stampen en herhalen tot de letters (of cijfers in mijn geval) voor je ogen begonnen te dansen.
En dan… een paar zenuwachtige dagen later hét moment dat de docent (de wiskundedocent in mijn geval) met een minzaam gezicht de toets op je tafeltje teruglegde. Slechts een rood cijfer, als voorbode van je rood omrande ogen, in de hoek gekrabbeld.
Whááááát? Een onvoldoende? Hoe kon dit nou? Je had toch goed geleerd? Gestampt, herhaald, je stinkende best erop gedaan?
Zo voelt het (voor mij) een beetje als iemand mijn boek een één-sterbeoordeling geeft. Als het boek waar ik een jaar lang mijn ziel en zaligheid in heb gestopt, wordt beoordeeld met slechts één ster. Geen tekst en uitleg, maar een simpele druk op de knop. Pats. Boem. Au! Alsof ik enkel mijn naam correct opgeschreven heb…
Ik vraag me dan af wanneer ik zelf een boek (een thriller in dit geval) zó gruwelijk slecht zou vinden dat ik het een beoordeling van één ster zou geven. Dan zou het boek op zijn minst moeten stikken van de spelfouten, het bewuste moordwapen zijn ingeslikt door een unicorn met glittervleugels en op de laatste bladzijde blijken dat de evil-twin van de hoofdpersoon (die overigens nergens eerder in het verhaal genoemd werd en ineens op zijn Little Pony ten tonele verscheen) de moordenaar was omdat zijn vliegende paard toevallig het wapen uitpoepte… Zoiets misschien?
Ik weet niet wat de motivatie van iemand is om een boek (mijn boek, wat voor boek dan ook) één ster toe te kennen. Het schrijven van een boek is nu eenmaal geen toets en er is geen goed of fout. Daar waar de een wellicht vindt dat hij struikelt over clichés, ervaart de ander juist een feest der herkenning. Als de een op het puntje van zijn stoel zit vanwege de onderhuidse spanning, valt de ander al gapend van die stoel af. Zoveel mensen, zoveel wensen en over smaak valt niet te twisten (om er nog maar eens even een cliché tegenaan te gooien ?). Persoonlijk zou ik altijd al twee sterren voor de moeite geven, maar ik ben dan ook een love and unicorn-typje!
Maar gelukkig blijf ik helemaal niet zitten dit jaar! Ik heb al een hoop mooie cijfers mogen ontvangen en was al geslaagd op het moment dat mijn boek van de drukpers afrolde!! Ik ben toch zo blij dat ik niet meer op de middelbare school zit!
En nu ga ik mijn unicorn-idee uitwerken voor een volgend verhaal, volgens mij zit er best potentie in…
Heel mooi boek in een keer uit gelezen trouwens al je boek gelezen
Kan niet wachten op de volgende
Top om te horen, Lenie t Hart!! Veel leuker dan een één-ster beoordeling! 😉
Haha, laat dat unicorn idee maar snel zitten. Thrillers willen we! Tja, ik weet niet wat iemand bezielt om 1 ster te geven, je hebt er rare kostgangers bij. Maar gelukkig kan het merendeel van de lezers wel onderscheid maken tussen een goed geschreven boek en een niemendalletje. Je staat al weken op nummer 1 (hetzelfde getal) en dat is heus niet vanwege de gunfactor.
Ik ben alvast benieuwd naar een volgend boek. En met mij een hele boel anderen (dat weet ik zeker).
Hartelijke groetjes,
Linda de Jong
Haha, geen unicorn-thriller dus? Jammer hoor 😉
En ja, ik weet het, de positieve reacties zijn in de meerderheid en dat waardeer ik ook enorm!! En toch komt het dan even binnen als er zo’n één-sterbeoordeling zonder tekst en uitleg gegeven wordt (twee inmiddels :-0). Maar goed, ook dat hoort er nu eenmaal bij… Ik ga gewoon weer lekker door hoor!!
Eén ster recensies: eigenlijk ben ik geen voorstander van sterren geven, het zijn er maar vijf (!) en meestal kan je ook nog eens geen nuance aanbrengen met een halve ster! Maar goed: mensen die één ster geven en dan ook nog niet onderbouwen waarom, wat kan je hier nu mee? NIETS! En dat is dan ook precies wat je er mee moet denk ik: NIETS. Of ja, naast je neerleggen. Maar dat zal waarschijnlijk moeilijker zijn dan lovende kritieken te aanvaarden. Als ik bij mezelf blijf: mijn leeswaardering kan ook een beetje afhangen van hoe ik me voel. Heb ik genoeg focus om door te lezen of ben ik steeds afgeleid door iets? Zit ik in een lekker leesflow? Heb ik vakantie en dus alle tijd, of heb ik het eigenlijk te druk en lees ik dit boek hapsnaptussendoor? Daarnaast lees ik zoveel thrillers dat ik niet snel meer compleet verrast ben, terwijl ik er nog steeds veel plezier aan beleef! Ik heb vaak goed door welk boek me zal aanspreken en welke niet. Dat maakt dat ik vaak tussen de drie en vijf sterren in zit, (als het dan toch moet). Ik probeer mijn recensies zo eerlijk mogelijk op te stellen met oog voor al het werk dat een schrijver hieraan heeft gehad. Ooit heb ik eens gezegd dat ik me als lezer behandeld voelde als een klein kind. Daar heb ik nog spijt van!! Had ik dit nu in een recensie verwerkt, dan had ik het zeker anders verwoord en genuanceerd. Nu had ik het gewoon achter gelaten op FB! Mocht de auteur dit toen hebben gelezen dan alsnog mijn excuses hiervoor! Zoniet, dan laten we het maar zo… Verder moeten mensen die één ster uitdelen maar zelf eens een verhaal schrijven en plaatsen. Kunnen ze zien hoe lastig dit kan zijn, zowel het schrijfproces als de kritiek die je daar op krijgt. Kritiek geven is altijd eenvoudiger dan ontvangen.
Helemaal eens met jouw visie op de sterren hoor. Er is weinig nuance aan te geven en dat is nu net het probleem. Eigenlijk zou er verplicht een stukje tekst aan verbonden moeten zijn met in elk geval een korte toelichting erbij… Maar goed, de sterrendiscussie wordt al jaren gevoerd. Ik zal zelf in elk geval nooit een een-ster-recensie geven, dan zou ik het geloof ik toch maar gewoon voor mezelf houden in het kader van #doeslief. Gelukkig ben ik geen recensent 😉
Ik zou het gewoon laten, die ster. Dat zijn of: lezers die geen NL-thrillers waarderen. ( Ja, die bestaan), of: geen lezers, maar gewoon luitjes die dit leuk vinden…sterren aanklikken. Lekker anoniem. Soort van anti-lezers, die vaak het geluk van anderen niet kunnen uitstaan. Dan een beetje trollen..en hup, weer een unicorn-verhaal.
Of gewoon, omdat het kan. Eigenlijk moet het zo worden ingericht, dat je daarbij een comment moet geven, en de ster. Niet los van elkaar. En dat lolbroeken worden verwijderd.
Er zijn ook lolbroeken op mijn blog, die reacties haal ik gewoon weg..omdat het kan! En ja, een unicornverhaal vind ik ook es leuk, omdat het kan, haha!
#hartonderderiem.
Ik laat het ook zeker hoor, Annette. Iedereen heeft het recht om de beoordeling te geven die hij of zij wil. Maarja, schrijven is nu eenmaal wat ik doe en bij dit soort zaken vind ik het altijd fijn om het even van me af te schrijven 😉 . Daarbij laat ik ook alle up-momenten zien, dan mag een iets minder moment ook gewoon benoemd worden, toch? Helemaal met je eens dat een verplichte comment (al is het maar een regel) beter zou zijn dan alleen anoniem een sterretje aanklikken. Maar goed, ook dat hoort er allemaal bij… Dank voor je #hartonderderiem en ik ga eens nadenken over die unicorn 😉
O, dat gevoel ken ik wel hoor.
Wiskunde ……….. ik snapte het gewoon niet meer op een gegeven moment.
Resultaat bij de volgende toets een 1, met als commentaar : “Normaal geef ik nog een 2 voor de moeite, maar zelfs dat kon ik hier niet geven”. Boem ……… een klap in mijn gezicht. Wiskunde en ik zijn nooit geen vriendjes meer geworden, zodra ik het kon laten vallen heb ik het gedaan..