‘Gij zult boeken schrijven en zich vooral niet als een gewoon mens gedragen’

In de periode waarin ik aan een boek werk, verkeer ik maandenlang in mijn eigen wereld. Uiteraard regelmatig onderbroken door de dagelijkse dingetjes, maar zodra het even kan, kruip ik weer in de hoofden van mijn personages.
Als dan na maanden van bloed (papier kan gemeen zijn), zweet (hittegolf na hittegolf!) en tranen (echt, zeeën van tranen) het boek de wereld ingaat, dan is dat best even slikken. Want ineens is het verhaal niet meer van mij alleen, het is plotseling van eenieder die het leest. En eenieder die het leest, mag zijn mening geven over plot, personages, geloofwaardigheid, spanningsboog enz. Het voelt dan voor mij letterlijk alsof ik onder een vergrootglas lig, waarbij iedere porie en rimpel aangeduid wordt.
Uiteraard ben ik me ervan bewust dat ook dat gedeelte erbij hoort en is het doel om gelezen te worden, het liefst door zovéél mogelijk mensen. Ook als ik daarvoor even ongemakkelijk onder dat vergrootglas moet. Tot nu toe gaat het me best goed af en levert het overwegend positieve en enthousiaste reacties op. So far, so good!

Maar onlangs ontdekte ik via wat blogs en discussies in leesgroepen een geheel nieuw vergrootglas waarvan ik me (heel naïef misschien) nog niet bewust was. Sommige lezers hebben niet alleen een mening over plot, personages, geloofwaardigheid en spanningsboog, ze hebben ook een mening over de auteur achter het boek én over hoe diegene zich zou moeten gedragen op zijn/haar eigen social mediakanalen…
Zo kwam ik een aantal ‘richtlijnen’ tegen:

• • Gij zult geen foto’s op uw auteurspagina plaatsen van uw persoonlijke leven (kat, hond, kinderen of andere ‘bijzaken’);
  • Gij zult geen irritante blogs schrijven (lange stukken tekst die geen boek zijn, worden per definitie als zodanig bevonden en niet gelezen);
  • Gij zult uw tijdlijn niet volproppen met positieve recensies;
  • Gij zult uw boeken niet overmatig promoten;
  • Gij zult géén taalfouten maken!

Het is slechts een greep uit de ‘richtlijnen’, uiteraard ietwat verbogen naar mijn eigen interpretatie. Maar tjonge jonge, wat verbogen ook mijn tenen toen ik dergelijke opmerkingen las.

Ik bén zo’n auteur die zo nu en dan graag een blog schrijft over wat me bezighoudt, fascineert, irriteert of wat dan ook. Misschien komt het als een verrassing, maar schrijven is waarmee ik me het beste uit en wat ik het liefste doe…
En ja, na ruim negen maanden zwoegen op een boek (denk weer even aan het bloed, zweet en de tranen), vind ik het gewéldig als ik positieve reacties krijg. Die deel ik dan graag.
Ik ben ook nog eens zo’n auteur die je zult betrappen op taalfoutjes, simpelweg omdat ik niet cum laude ben afgestudeerd in de Nederlandse taal (helemaal niet afgestudeerd zelfs), en ook omdat ik geen redacteur heb die mijn posts en blogs op het internet controleert.
And last but not least, ik ben ook absoluut zo’n auteur die er geen behoefte aan heeft om een privépagina én een zakelijke pagina te onderhouden op Facebook en me vervolgens bij elke post af te vragen waar ik dat bericht het beste kan plaatsen. Want ja, het gaat wel over mijn boek, maar oeps, de kat staat ook op de foto…

Conclusie: wie mijn auteurspagina volgt krijgt boeknieuwtjes, boekrecensies (in piekperiodes overmatig), blogs, de perikelen rond mijn auteursleven (ups én downs), schaamteloze boekpromotie (nee mensen, ze verkopen echt zichzelf niet) en als kers op de taart soms ook mijn kat, mijn kinderen, mijn man en de hele rataplan die ik mijn leven noem bij elkaar.
Mocht je daar nu nul komma nul interesse in hebben (want dat kan natuurlijk en dat is helemaal prima), dan is er zo’n mooie button bovenaan mijn en elke andere Facebookpagina: ‘Volgen/Niet meer volgen’. Deze is geheel naar eigen wens en keuze te gebruiken.

En mocht je wel interesse hebben om mijn berichtjes en blogs te lezen, in staat zijn probleemloos verder te scrollen als je het niet zo boeiend vindt, je niet storen aan her en der een taalfoutje, weer een recensie, en het oké of misschien zelfs wel leuk vinden als ik soms ook iets anders post dan boekennieuws: ik vind het hartstikke gezellig dat je me volgt en voel je alsjeblieft niet aangesproken door mijn lichtelijke sarcasme! Dit blog was zeker niet voor jou bedoelt (wel lief dat je het gelezen hebt), maar voor de humorloze zuurpruimen die nu de taalfouten aan het tellen zijn (die laatste ‘t’ was overigens ook voor hen).

End of story…