Ik kan het me nog goed herinneren. De zomervakantie met de – door de ogen van een kleuter – oneindig durende ritten van ons huis in Rotterdam naar het strand van Oostvoorne (in werkelijkheid drie kwartier rijden 😂). Mijn vader zorgde ervoor dat alles in de auto paste en dat we er kwamen, mijn moeder ging over de proviand én, niet geheel onbelangrijk, de muziek in de auto. Met andere woorden, mijn moeder bepaalde welk cassettebandje er in de speler ging en waar wij als gezin verplicht waren naar te luisteren tot het apparaat het bandje weer uitspuugde. Incidenteel was het muziek van Johnny Cash, en als mijn vader mazzel had The Eagles of Fleetwood Mac, maar meer dan eens was het muziek van de door mijn moeder zo geliefde Elvis Presley. En na een dag lang boterhammen met gebakken ei (en zand), knoepertjeharde net niet bevroren Marsrepen uit de koelbox, gekibbel bij zowel het opzetten als het afbreken van het spuuglelijke oranje windscherm, zwemmen, zandkastelen bouwen en schelpen zoeken, stapten we aan het eind van de dag weer met roodverbrande huidjes (smeren was niet echt een ding in die tijd) in de auto en zong The King Of Rock ‘n’ Roll ons de hele terugreis weer toe.
Toen ik een tiener was, begreep ik mijn moeders fascinatie voor de man met die flawless skin, babyblauwe ogen en lazy smile iets meer. Was ik in het Elvis tijdperk een tienermeisje geweest, dan sluit ik niet uit dat ik een van die schreeuwende bakvissen was geweest. En ja, die muziek had ook echt wel wat. Maar moest mijn moeder nu echt voor de zóveelste keer ‘Jailhouse rock’ of ‘Viva Las Vegas’ kijken? Man, wat een slecht acteerwerk… En moest die Elvis kerst-cd echt élke kerst gedraaid worden? Pompompompom…
Zelfs toen ik allang volwassen was en mijn moeder op mijn kids paste, vloeide haar Elvis-invloeden ook in hun leventjes nog door. Ik zal nooit het moment vergeten waarop mijn zoon, van toen een jaar of vier, met een knalroze microfoon van zijn zusje door de kamer liep en ‘ I’ll be so lonely, baby, well, I’ll be so lonely baby’ zong (mompelde) a la ‘The King’. We hebben nog nooit zo hard gelachen. Thank you, thank you very much.
De afgelopen tijd was het best druk met het verschijnen van Het verkeerde meisje. Een periode waarin mijn hypersensitieve brein soms wat overprikkeld dreigt te raken. Als de gezelligheid van een boekpresentatie, de euforie van de eerste mooie recensies en de grootste spanning van de spotlightmomentjes weer wat is opgetrokken, komt dat randje melancholie om de hoek kijken. Melancholie om die twee belangrijke mensen in mijn leven die helemaal niets meekrijgen van mijn boekenfeestvreugde. Melancholie om het besef dat mijn moeder zelfs nooit geweten heeft dat ik mijn droom na al die jaren heb waargemaakt en melancholie om het besef dat mijn vader het wél wist maar zelf te verdrietig was om er van te kunnen meegenieten.
En zo voelde ik vorige week ineens heel sterk de behoefte om me even terug te trekken. Om even die stilte in mezelf op te zoeken en ruimte te geven aan die melancholie die er naast alle fijne momenten ook mag zijn. Helemaal in mijn uppie ging ik naar de bioscoop om de film te bekijken, waarvan ik al vanaf de aankondiging voelde dat ik hem móest zien. Tweeënhalf uur lang keek ik naar evil Tom Hanks met een tenenkrommend (Nederlands?) accent in de rol van Elvis’ manager, en werd ik werkelijk betoverd door Austin Butler in de rol van Elvis Presley (ma-gi-straal!). Ik werd compleet gegrepen door de tragiek van het levensverhaal van iemand die een jaar voordat ik geboren werd stierf en ik denk dat ik wel kan zeggen dat ik met terugwerkende kracht een beetje verliefd werd op de man waar ook mijn moeder zo verzot op was. Beelden van vroeger flitsten aan me voorbij. Hoe mijn moeder met een dromerige blik vreselijk – ja echt vre-selijk – vals meezong met ‘Always on my mind’ tijdens het koken. Hoe ze op de bank genoot van een zoveelste keer ‘Gi Blues’ en het stiekem toch wel erg gezellig vond als ik meekeek (hoewel ik natuurlijk zei dat ik het stom vond). En, aan al die autoritten naar het strand en nog zoveel andere momenten…
Na tweeënhalf uur was de film afgelopen en gingen de lichten weer aan. Ik had een dikke laag kippenvel op mijn armen en keek naast me. De stoelen aan weerszijden van me waren leeg. Sterker nog, de hele ríj was leeg. Maar toch had ik me die middag zo ontzettend verbonden en allesbehalve alleen gevoeld.
Prachtig hoe muziek de mensen die er niet meer zijn weer heel eventjes bij ons terug kan brengen ❤
Lieve Angelique,
Een groot gemis niet met jouw ouders jouw schrijvers-kunst , te kunnen delen.
Zo mooi verwoord hoe dat voelt.
De mooie herinneringen zijn hartverwarmend te lezen, en ik hoor de Elvis-muziek in jouw blog.
Jij doet, met jouw lezers, oa ik, mij ook helemaal meenemen in jouw boeken, even weg van alles in het nu……
Ben jou dankbaar mij het lezen (van een goed boek) weer te hebben terug gegeven xxxx
(Elvis muziek was zo fout nog niet 🤪😊)
Ah Irmi, wat mooi! Blij dat mijn boeken bij jou weer de liefde voor het lezen hebben aangewakkerd!
En inderdaad, die muziek is helemaal niet verkeerd, luister er nu graag naar 🙂
Wat een mooi blogje. Ja, muziek verbind en kent geen grenzen. Dat heb jij daar in die bioscoop mogen ervaren.
Probeer dat gevoel van verbondenheid maar vast te houden, want het straalt rust en veiligheid uit.
Tja en die muziek van Elvis blijft goddelijk😍👍
Niet voor niets The King of rock ‘n’ roll… En dat gevoel koester ik inderdaad hoor! 🙂
Ook ik ben al van puber af aan enorme Elvis-fan. Heb met tranen in mijn ogen jouw verhaal gelezen. Het voelde alsof ik erbij was. Begrijp jouw gevoel ook. Moet mijn ouders ook al vele jaren missen en soms grijpt dat je aan. En door zo’n film krijg je weer die indrukken terug van toen. Mooi verwoord hoor. Moet de film nog gaan zien, maar ga regelmatig naar Elvis Tributes. Heerlijk terug zwijmelen naar die goede oude tijd 🥰🎶
Wat mooi dat je soortgelijke herinneringen hebt, Angelina. Zo fijn om te koesteren <3
En de film is een echte aanrader hoor. Was bang dat het een beetje een afknapper zou zijn, want wie kan nou Elvis spelen? Maar deze acteur was gewoon Elvis. Briljant!
Angelique, wat een mooie blog. Emotie, blijdschap, geluk, alles in een. Mooie herinneringen.
Dank je, Ronald. En absoluut mooie herinneringen. Die blijven altijd 🙂
Mooi verwoord! Dankjewel Angelique.
Ik herken het zeker. Mijn connectie met mijn te vroeg overleden moeder en muziek. Mijn moeder luisterde vroeger op goede vrijdag altijd naar de Matthäus Passion, via de radio. Wij moesten haar dan vooral met rust laten. Je had toen nog geen Spotify waarmee je het hele jaar door naar de MP kon luisteren. Ik vond het toen een vreselijk lang en onbegrijpelijk stuk muziek. Nu ben ik net zo gevallen voor de MP en luister ik (ergens met Pasen, via Spotify) ook naar dit prachtige muziekstuk en gaan mijn gedachte uit naar mijn lieve mama. Wat had ik graag samen met haar hiervan willen genieten.
Prachtig hoe muziek dat kan doen, mooi hoor! <3
Wat heb je dat mooi verwoord en ik herken er zoveel in. Muziek uit je jeugd blijft altijd bij je en maken herinneringen levendig En als dat je zo diep treft bij het kijken naar een film blijft dat nog dagen voortleven. Wat is dat toch bijzonder, wat is een mens toch bijzonder. Maar in je verhaal herken ik ook, het alleen een film kijken in een vrijwel lege zaal. Ik ga regelmatig naar de film, vooral maal filmhuis films en kan daar intens van genieten. Eigenlijk net zo intens als van een goed boek 😉 Wellicht komen we elkaar nog eens tegen. Fijn weekend.
Ik had het nog nooit gedaan, alleen naar de film gaan, maar vond het – zeker bij deze film- echt heerlijk. Heb er inderdaad nog dagen van nagenoten 🙂
Ook een fijn weekend!