Juiste tijd, verkeerde plaats

Vijf jaar geleden is het alweer dat mijn allereerste boek verscheen, en ook dat ik voor het allereerst een uitnodiging ontving voor een persoonlijk interview. Via mijn uitgever hoorde ik dat Roelant de By mij graag wilde ontmoeten om me wat vragen te stellen over mijn debuut, ‘Een nieuw begin’. Nu vond deze onzekere miep sowieso alles wat er gebeurde rondom het verschijnen van dit eerste boek al kneitertjespannend, maar het idee dat een wildvreemde man mij aan de tand zou gaan voelen met allerlei vragen waar ik niet op voorbereid was. Oef, slik… Het stemmetje in mijn hoofd zei dat het vast wel goed zou komen: het ging via de uitgever dus deze Roelant was vast geen enge stalker (ja, als je thillerminded bent haal je je altijd vanalles in je hoofd 🙈) en we konden in een café of iets dergelijks afspreken. Natuurlijk niet op een afgelegen industrieterrein of zo…

Wat kon er – behalve dat ik als de malloot die ik soms ben ineens niet uit mijn woorden kon komen – nog misgaan?

Oké, Roelant de By dus, ik deed even wat vooronderzoek. Via wat gespeur op het internet – ik voelde me net Jennifer Brugman – kwam ik erachter dat Roelant een gedistingeerd uitziende heer was. Een operatandarts (interessant) uit Amsterdam die gek was op opera (duh), lezen, en die in zijn vrije tijd dus ook graag auteurs interviewde. Nou, dat moest goedkomen. Ik was een volwassen vrouw (most of the time), het moest me toch wel lukken om een paar vragen te beantwoorden? Roelant en ik mailden wat heen en weer om tot een datum te komen en ik droeg zelf de locatie aan. Ik gaf het adres van de Deli France in Spijkenisse door, voorzag Roelant nog van wat routetips en de afspraak stond. Wat kon er – behalve dat ik als de malloot die ik soms ben ineens niet uit mijn woorden kon komen – nog misgaan? Nou, dat is natuurlijk een vraag uit het boekje die je nooit moet stellen. Want natuurlijk kon er iets misgaan!

Was deze tandarts naast operaliefhebber soms ook nog illusionist?

Een paar weken verder: de datum van de afspraak was daar. Lichtelijk nerveus toog ik die ochtend naar de lunchroom in het centrum waar we hadden afgesproken. Voor de ingang wachtte ik, maar geen Roelant te bekennen. Aangezien ik altijd te vroeg ben, wachtte ik geduldig tot het stipt tien uur was. Daarna kwam dat ongemakkelijke moment dat ik dacht, ik sta nu buiten, maar zou hij dan misschien al binnen zitten? En als ik nu dan nóg langer buiten wacht denkt hij dat ik te laat ben, maar als ik naar binnen ga en hij er nog niet is staat hij dalijk weer buiten op mij te wachten. Hmmm, toch nog even wachten maar. Toen het inmiddels vijf minuten over tijd was, voor mij de grens van ‘casually late’, liep ik naar binnen. Maar in de nog zo goed als lege lunchroom was geen gedistingeerde operatandarts uit Amsterdam te bekennen. Ach, een beetje te laat komen kan natuurlijk iedereen gebeuren dacht ik, nog even wachten dan maar. Tien minuten na onze afgesproken tijd bekroop me een ongemakkelijk gevoel. Deze man kwam op mij niet over als een laatkomer die niet even belt als ie onverhoopt toch vertraging opliep. Zou ik hém maar even bellen dan? Met het zweet in mijn handen belde ik Roelant, die me vrolijk vertelde dat hij er écht al een poosje was en allang binnen zat te wachten. Jemig, was ik soms kippig? Had ik van de zenuwen mijn lenzen vanochtend niet ingedaan? Met de telefoon aan mijn oor liep ik naar binnen en keek nog eens goed de zaak rond. Er zat alleen een ouder echtpaar aan een vroege appeltaart, maar verder was er op wat personeel na nog niemand! Hoe kon dit? Was deze tandarts naast operaliefhebber soms ook nog illusionist?

Ik had toch niet… O, lieve help, ik had wél! Ik voelde me ineens een heel, heel verkeerd meisje…

De dame achter de counter luisterde stiekem een beetje mee met mijn telefoongesprek en zag de paniek op mijn gezicht groeien. Ze fluisterde: ‘Moet je niet bij de andere Deli France zijn?’ ‘Bij de andere Deli France?’ herhaalde ik alsof ze iets heel vreemds zei. ‘Maar er is in Spijkenisse toch maar één Deli Fr…’ Ineens viel ik stil. Ik herinnerde me het mailtje waarin ik Roelant van het adres dat ik even snel van internet had geplukt had voorzien. Ik had toch niet… O, lieve help, ik had wél! Ik had hem het adres doorgegeven van de Deli France op de meubelboulevard, hier een eind vandaan, vlak bij het industrieterrein! We waren deze ochtend dan allebei wel op de juiste tíjd op onze afspraak verschenen, maar een van ons was compleet op de verkeerde plék! Ik voelde me ineens een heel, heel verkeerd meisje…

Ik bood Roelant wel tien keer mijn excuses aan en in allerijl vloog ik naar huis waar ik in mijn auto sprong om alsnog naar de meubelboulevard te rijden. En daar stond de vriendelijk uitziende en goedlachse operatandarts op mij te wachten, voor de Deli France, precies zoals afgesproken. Hij gaf al lachend aan dat hij het wel een beetje vreemd had gevonden, toen de bus hem naar zo’n afgelegen plek vlakbij een industrieterrein bracht (hij dacht vast dat ík een stalker was, haha). Even later zaten we eindelijk aan een tafeltje, en ondanks Roelants vriendelijke lach en geruststellende woorden dat zoiets kon gebeuren, dat er niets aan de hand was, we waren er nu toch allebei enzovoorts, was ik supernerveus en in mijn beleving alsnog die malloot die nu natuurlijk niet uit haar woorden kon komen (en dat lag dus níet aan Roelant!). So far mijn eerste warrige interview-ervaring 😂

Onlangs ontving ik een uitnodiging. Roelant had Het verkeerde meisje gelezen en wilde graag eens opnieuw met me afspreken, of ik tijd had? Uiteraard moest ik meteen aan die stressvolle eerste keer bijna vijf jaar geleden denken. Maar hé, voor een autist is de tweede keer alles altijd makkelijker dus wat kon er misgaan? Niets toch, dat hadden we immers de vorige keer al gehad. Vanochtend was het zover. Even bezorgde Roelant mij de zenuwen door een ietsiepietsie ‘casually late’ te komen, maar gelukkig verscheen de operatandarts uit Amsterdam al snel en was hij nog net zo hartelijk en goedlachs als de vorige keer. Of ik deze keer ook iets minder ‘mallotig’ was zal later uit het interview moeten blijken (al belooft de foto niet veel goeds 😉).