Het beginnen aan een nieuw boek is, als je het mij vraagt, een van de lastigste gedeeltes van het schrijfproces. Een angstaanjagend leeg bestand staart me aan steeds als ik achter die computer kruip. Ik heb een idee, een titel, een schrijfplan, ik weet ongeveer waar het boek over moet gaan. Niets staat me in de weg. Toch?
Bliep. Hé, een appje, kijk nou wat leuk… O wacht, zal ik dan ook meteen maar Facebook en Instagram checken? En ja, nu ik toch al uit die concentratiemodus ben (welke concentratiemodus?), kan ik net zo goed dat mailtje beantwoorden en meteen ook even de administratie bijwerken. En wacht, waarom vouw ik niet eerst de was op? Ja, dat geeft een opgeruimd gevoel en dat werkt vast veel beter! Laat ik dan ook maar even mijn sokken op kleur sorteren en op volgorde van leukheid leggen nu ik toch bezig ben. Zo, dat is fijn! Maar nu is het eigenlijk wel weer tijd om te lunchen. Na de lunch maar weer verder dan. O, nog een appje. Ik bel die vriendin wel, al dat suffe getyp… Hi puber, gezellig dat je weer thuis bent! Wil je me alsjeblieft een poosje van mijn werk houden want ik heb eigenlijk geen zin. En ja, voor ik echt begin kan ik ook nog wel even die grappige foto van mijn kat posten, nog een keer de socials checken, eindeloos door mijn aantekeningen scrollen en, en, en… Dag voorbij!
Natuurlijk heb ik heus wel meer te doen dan alle superbelangrijke zaken die ik hierboven opsomde, maar waar het op neerkomt is dat ik momenteel de focus van een uitgeholde doperwt heb, en op de momenten dat ik zou kúnnen schrijven, werkelijk alles ineens belangrijker is dan schrijven. Weinig concentratie, weinig animo, bij ieder bliepje wéér met de snufferd op het scherm van de phone. Op appjes wordt a la minute gereageerd, een belletje is altijd gezellig en wil er iemand met me afspreken? Natúúrlijk kan ik. Ik kan altijd. Ik schuif mijn werk met alle liefde een dagje op want dat loopt heus niet weg. Tot er op wel heel veel dagen werk opzijgeschoven wordt, en er aan het eind van de maand bedroevend weinig nieuwe woorden op papier staan. Tja, keuzes…
Maar, niet getreurd want overmorgen begint een nieuwe maand en dat leek me nou eens een mooi moment om die focus op te schroeven. Een nieuw begin, snap je? Focus February noem ik het. Van doperwt naar tennisbal in een maand. Of misschien wel een voetbal. Of wie weet, dare to dream big, een strandbal! Yeah! Even een maand (de kortste van het jaar, dat dan weer wel) wat minder op die telefoon koekeloeren, meldingen wat vaker negeren en even iets minder tijd voor gezellige afspraken. En wie weet is over precies vier weken mijn nieuwe boek dan wel heel wat woorden rijker.
Of, ik ben kluizenaar geworden en ik heb de meest perfect gesorteerde sokkenla van Nederland, dat kan ook… We’ll see! Focusfebruary dus!
Toedels!!!!
Heel herkenbaar! Maar die mobiel kan ook uit natuurlijk 🙂 of of het geluid uit is ook een mogelijkheid. Succes in Focus Februari.
dat is een optie, maar ook weer niet eigenlijk… Ik wil altijd bereikbaar zijn als mijn kids de deur uit zijn (moederkloek :-)) Dank je!!!
Het komt zoals het komt…
Helemaal waar. Maar een beetje focus kan geen kwaad… 😉
Je hebt ook een mooie niet storen stand, waarbij je in kunt stellen dat bijvoorbeeld Raymond en de kinderen je wel kunnen bereiken… maar de vraag is natuurlijk of je dat eigenlijk wel wilt, want het is natuurlijk ook heerlijke afleiding. Maar ik heb liever dat je je opsluit en gaat schrijven… en dat we nog meer geweldige boeken van jouw hand kunnen lezen…
Haha, altijd leuk om te horen dat iemand je eenzame opsluiting toewenst 😉 En die focusstand ken ik, maar als de persoon die de knoppen bedient niet echt de drang voelt om te focussen, is die stand ook zo weer omgezet… Kortom, tijd voor maatregelen en cold turkey een maandje afkicken 😉