22-07-2018
Jennifer Brugman: Stoer, op zichzelf, een echte doorzetter, een tikkeltje heel erg eigenwijs, type ‘als ze iets wil, dan gaat ze er voor’…
Dat laatste heb ik (als je mijn man mag geloven) wel met haar gemeen. Het een na laatste overigens ook, maar dat geheel terzijde.
Nu is het zo dat Jennifer Brugman al een poosje graag wil dat ík iets doe… Ze probeert me op allerlei manieren over te halen. En zoals ik al meldde, ze is nogal een doorzetter!
‘Ze had geen seconde angst meer gevoeld tijdens het rennen, slechts vrijheid en ontspanning. Met elke stap die ze zette, leek ze meer los te komen van alle ellende die haar in zijn greep hield. Dit ging ze vaker doen, dat was een belofte die ze meteen plechtig aan zichzelf maakte terwijl ze luisterde naar de ritmische tred van haar loopschoenen.’
In ‘Een nieuw begin’ trok Jennifer graag haar hardloopschoenen aan om haar gedachten te verzetten en haar hoofd lekker leeg te maken en nu fluistert ze me al een poosje in dat ik dat ook zou moeten doen.
Gelukkig lijd ik niet aan de angsten waaronder Jennifer in het boek gebukt ging en ken ik heel veel manieren om te ontspannen waar geen enkele vorm van sport bij komt kijken. Maar toch blijft ze me vertellen hoe heerlijk het is. Het geplof van je eigen voetstappen op een zandpaadje, terwijl de zon in het oosten opkomt en de vogeltjes kwetteren enzovoorts.
Nou, de realiteit is wat mij betreft toch echt anders…
Vorig jaar had ze me zover gekregen dat ik voor het eerst in mijn leven mijn sportschoenen aantrok niet omdat ze zo lekker zitten, maar om er daadwerkelijk mee te gaan sporten. Ik had er zelfs een kekke outfit bij geshopt en een hardloopschema voor beginners gedownload op mijn mobiel. Ik was helemaal klaar voor, die ritmische tred en dat lege hoofd…
Het werd uiteindelijk iets wat moet hebben geleken op een sierlijk Przewalskipaard in galop (toen ik begon) en een log, hijgend trekpaard in draf (toen ik de straat nog niet uit was).
Met een hoofd in de kleur van gekookte kreeft rende ik over het fietspad voor mijn huis, naarstig om me heen kijkend en hopend dat ik geen bekenden tegen zou komen.
Wel was ik op zoek naar andere joggers, in de hoop een blik van saamhorigheid te kunnen uitwisselen, want nu hoorde ik er eindelijk bij! Maar alles wat ik zag (of dacht te zien), waren aandoenlijke blikken: ‘Ach kijk nou, een beginner…’
Vier of vijf keer in totaal heb ik mijn sportschoenen aangetrokken en ging ik op pad, mezelf overtuigend dat het echt wel beter zou worden. Surprise, surprise… dat werd het dus niet!
Alhoewel, het uithoudingsvermogen ging zeker vooruit (jaja, twaalf minuten rennen zonder te stoppen en compleet buiten adem te zijn, ik was bijna klaar voor een marathon…), maar het ongemakkelijke gevoel bleef en bovendien kwam er ook nog een zere knie bij. Ik deed het blijkbaar helemaal fout.
En ook nu weer, een jaar later, zeurt mevrouw Brugman opnieuw aan mijn hoofd hoe fijn het is om met de wind in je haren de zon tegemoet te gaan. Inmiddels ben ik er wel over uit dat hardlopen niet mijn ‘ding’ is en dat zij in deze aan het kortste eind trekt. Doorzetter die ze ook mag zijn, ik houd standvastig vol! Ze zal er genoegen mee moeten nemen dat ik dit jaar kies voor een (beetje) actieve vakantie in Duitsland. Zwemmen, kanoën, schaatsen, de bergen in. Dan worden mijn sportschoenen toch nog gebruikt.
En Jennifer?
Ze is me erg dierbaar, dus om het goed te maken laat ik haar in het volgende boek wel een extra rondje Kralingse Plas doen…