‘PSV door het slijk na actie van suppoost tegen kinderen met Feyenoord-shirt’
De titel van het nieuwsartikel van vandaag trekt direct mijn aandacht.
Slechts twee weken geleden is het nog maar, dat er voor mij en mijn twee kids een dagje 020 op het programma stond. Rugzakken waren gevuld, de treinkaartjes lagen klaar en we hadden er zin in om als toeristen onze hoofdstad te verkennen.
Vol verbazing keek ik naar mijn zoon die in het rood-wit-zwart gehuld naar beneden kwam, met een dikke grijns op zijn gezicht. ‘Ik ga vandaag zo, lachen toch?’
Ik weet nog dat ik even moest slikken bij de aanblik van de elfjarige onschuld gehuld in zijn Feyenoord-tenue. De woorden ‘zou je dat nou wel doen?’ lagen al op mijn lippen, maar ik slikte ze in. Waarom zou ik zijn onbevangenheid en vooral gevoel van vrijheid beperken met mijn angst voor bekrompenheid?
En gisteren, voor aanvang van de finale tussen Feyenoord en PSV om de Johan Cruijffschaal, was er dus dit incident. Een steward benaderde twee jongens van 7 en 9 jaar oud, die in het gemixte genodigdenvak van het stadion zaten. Voor ‘hun eigen veiligheid’ leek het de man beter als ze hun shirt binnenstebuiten zouden keren. En zo gebeurde het…
Het stemt me treurig. Dat we in een land leven waar we uitdragen ruimdenkend te zijn en vrijheid van meningsuiting een groot goed is. En waar blijkbaar de kledingkeuze van twee jonge kinderen die hun favoriete club een warm hart toedragen, reden kan zijn om angst te moeten hebben voor hun veiligheid.
Wat een contrast was het met ons dagje Amsterdam.
In het Rijksmuseum schrok ik op van de barse stem achter ons: ‘Hé, dat kan zomaar niet hè?’ Vol angst dat mijn dochter een radslag had gemaakt in de Rembrandtzaal en nu met haar voeten door de Nachtwacht heen stak, draaide ik me om. De man van de security torende boven mijn zoon uit, met een brede glimlach op zijn gezicht, op zijn T-shirt wijzend. Het was de eerste van vele opmerkingen die dag over de ‘gewaagde’ kledingkeuze van mijn zoon. Allemaal waren ze met een glimlach, een dikke knipoog en vooral lol om de humor van mijn elfjarige.
De treurigheid is weer weg. De herinnering aan ónze ervaring helpt me vasthouden aan het geloof dat het shirt-incident slechts de actie van één bekrompen man was, en geen afspiegeling van onze maatschappij.
Misschien heel bekrompen, maar dat ben ik dan graag…
