Een week of drie geleden werd ik overvallen door een enorme opruimwoede. Midden in de kerstvakantie kreeg ik plotseling de onbedwingbare behoefte om al die spullen die ik al jaren bewaar onder het mom van ‘ik kan het vast nog wel eens ergens voor gebruiken’ rigoureus weg te gooien.
We hadden net Sinterklaas, de verjaardag van onze oudste en kerst achter de rug en mijn huis voelde aan als één grote opslagplaats. Achteraf denk ik dat die hele kerstvakantie juist de trigger was voor mijn vervroegde voorjaarsschoonmaakkriebels, want in een periode die zo hectisch, chaotisch en druk is, heb ik vaak behoefte aan het aanbrengen van een beetje structuur.
Voor diegenen die zich nu afvragen of mijn huis dan werkelijk zo’n enorme chaos was: Jaaaaaa!!! als je het aan mij vroeg. Neeeee!!! als je het aan mijn man vroeg. De meningen waren dus verdeeld, zoals wel vaker in een goed huwelijk ?
We gingen dus na goed overleg (het was een monoloog) opruimen, maar ik wist eigenlijk niet zo goed waar te beginnen met een schuur die uitpuilde van de spullen, een vlizozolder waarvan het maar goed was dat hij een betonnen vloer had en een keuken waar de tupperwarebakjes van mijn overgroot-oma nog in stonden… Dus dacht ik: categoriseren! Voor diegenen die de serie Friends kunnen dromen, ik ben van het type ‘Monica’ dus ik was helemaal in mijn element. Mijn man die zich het staartje van zijn kerstvakantie anders had voorgesteld iets minder… Zoals wel vaker in een goed huwelijk ?
De keuken was als eerste aan de beurt. Hadden we echt twee sets servies nodig, of konden we het ook wel met eentje af? Dat scheelde al een heel keukenkastje aan ruimte! De besteklade werd kritisch bekeken en al die niet bij elkaar passende lepeltjes, halve kinderserviezen enz. keilde ik zonder pardon in de prullenbak. Om nog maar niet te spreken van de twintig handige saladebakjes waarvan er werkelijk geen twee hetzelfde formaat hadden. Arriverdecci!
En wat een heerlijk gevoel gaf het. Bij ieder item dat ik weggooide (waarbij mijn gedachte was: heb ik het het afgelopen jaar gebruikt? Word ik er blij van of staat het alleen maar in de weg?) voelde ik me een stukje opgeruimder en blijer worden! Dus als een Tasmaanse opruimduivel ging ik per categorie verder en werden er heel wat vuilniszakken gevuld voor de stort en spullen klaargezet voor de kringloop. En wat een ruimte kwam er voor terug. In huis, maar ook vooral in mijn hoofd. Mijn man zegt overigens nog steeds dat hij het verschil tussen voor en na niet ziet. Ik heb het hem vergeven, ook dat hoort bij een goed huwelijk.
Anyway… wat schetste vervolgens mijn verbazing? Net in het nieuwe jaar (ik was helemaal opgeruimd, zen en klaar om te bankhangen) startte ik Netflix op en zag daar ‘Tidying up with Marie Kondo’ voorbijkomen. Bleek na een rondje Googelen dat deze Japanse Marie een heuse hype was. ‘Ontspullen met Marie Kondo’ en ‘Word jij hier blij van of kan het weg?’ Say what??? Deze opruimsensatie verkocht dus blijkbaar miljoenen boeken, had haar eigen serie en verdiende bakken met geld met OPRUIMEN??? En dan ook nog eens op een manier die ik net een week eerder had bedacht? Uit nieuwsgierigheid heb ik een aflevering van het bejubelde programma bekeken en al gauw bleek tot mijn grote opluchting dat Maries methode hier en daar toch wat van de mijne afweek.
Hoe fijn het ook was om de barbecue (nu ons gezin al ruim een jaar lang vegetarisch is) weg te gooien, dankjewel zeggen tegen een ‘ding’ geeft mij geen ‘spark joy’. Daarvoor ben ik toch echt iets te nuchter. Om nog maar niet te spreken van mevrouw Kondo’s voorschriften over boeken. Maximaal dertig boeken in huis, is ze serieus? Dat laatste hielp aardig om niet langer na te denken over de miljoenen die ik misgelopen was met mijn geniale opruimideeën en weer te genieten van mijn opgeruimde huis. Iets wat overigens niet alle gezinsleden lukt.
Manlief en dochter mopperen nog steeds elke ochtend dat ik hun favoriete lepeltjes voor de cruesli heb weggegooid…