Over leeftijd, grijze haren en een bak aan clichés

Iedereen kent ze wel, de leeftijdsclichés.
Je bent zo oud (of jong) als je je voelt, leeftijd is slechts een getal, hoe ouder je wordt hoe sneller de tijd lijkt te gaan, en zo zijn er nog wel wat meer. En zoals ‘men’ zegt: clichés zijn altijd waar! En dat is óók een cliché. En daarmee een bewezen waarheid? Ik dwaal af…

Vorig jaar werd ik veertig. En hoewel ik zelf vrolijk meedeed aan de grappen en grollen over antirimpelcrème, grijze haren, extra kilo’s die ineens blijven plakken en al die andere zaken waar je mee te maken kunt krijgen rond, op en na die leeftijd, voelde die veertig wel echt als een drempel. De tweede helft van mijn leven stond op het punt van beginnen. Things to come and things that will never come back… Kortom, veertig worden had voor mij iets tweeledigs.

Het zwaarmoedige gevoel sleet snel. Ik ben over het algemeen positief ingesteld en veertig is tenslotte het nieuwe twintig (holé, holé, nog een cliché). En het feit dat er nog geen grijze haren te bespeuren waren, het met die kilo’s ook wel meeviel en rimpels nog te overzien waren, hielp ook goed bij het acceptatieproces. Blijkbaar was leeftijd inderdaad gewoon een getal. Niets meer, niets minder.
Maar een paar weken geleden begon dat ik-ben-bijna-jarig-alweer-een-jaar-ouder-gevoel opnieuw aan me te knagen. Waarom? vroeg ik me af. Dit hadden we bij het veertig worden toch al uitgebreid gehad?

Het kwartje viel. Eenenveertig. Precies tien jaar jonger dan mijn moeder was toen ze overleed. Hoe bizar was het om ineens te beseffen dat zij op deze leeftijd, midden in de bloei van haar leven, nog maar tien jaar te gaan had. Wat is nou tien jaar? Leeftijden van mijn kinderen schoten aan me voorbij. Mijn dochter zou tegen die tijd eenentwintig zijn, mijn zoon tweeëntwintig, ik zevenentwintig jaar getrouwd met mijn grote liefde…
Dezelfde week nog kwam er een enquête voorbij met vragen over praten over de dood en bezocht ik een lezing over een doorleefd afscheid. Een lezing waarbij ik flink wat persoonlijke raakvlakken had met het verhaal van de spreker m.b.t. de dood van mijn eigen moeder. Allerlei zaken die me dwongen om na te denken over leven én over doodgaan. Wat als dit, het hier en nu, ook de bloei van mijn leven was maar ik het niet besefte? En er dus niet alles uithaalde wat erin zat? Bijvoorbeeld omdat ik me veel te druk maakte over ouder worden en grijze haren, in plaats van het leven te nemen zoals het komt…

Deze gebeurtenissen hielpen mij alles weer in het juiste perspectief te zien. Brachten mij het besef dat ondanks het grote gemis dat nog altijd voelbaar is, het veel te vroege afscheid van mijn moeder geen eeuwige last op mijn schouders hoeft te zijn. Wel een reden om soms na te denken en te praten over de dood, zonder melancholie daarin de overhand te laten krijgen. Een reden voor dankbaarheid en om het leven ten volste te leven en ervan te genieten zolang het kan en mag.

Grijze haren en rimpels zijn misschien confronterend omdat ze me bewust maken van mijn eigen vergankelijkheid, maar ze zijn ook een prachtige omlijsting van het geschenk dat ouder worden heet. Een geschenk dat lang niet iedereen gegeven is.
Was ik een jaar geleden vooral bezig met alles wat er mis is aan veertig worden, voel ik vandaag op mijn verjaardag bovenal wat er geweldig is aan eenenveertig worden.
Clichés over leeftijd zijn wat mij betreft waar: wijsheid komt met de jaren… ?